W Wielki Czwartek, dokładnie 50 lat temu, bł. Jan XXIII podpisał encyklikę o pokoju między wszystkimi narodami opartym na prawdzie, sprawiedliwości, miłości i wolności. Druga z kolei społeczna encyklika ukochanego przez Włochów papieża zostaje adresowana do wiernych Kościoła katolickiego, ale również do wszystkich ludzi dobrej woli, gdyż troska o pokój jest zadaniem każdego człowieka na ziemi. W jednym z komentarzy stwierdzono ponadto, że jest to dokument o porządku społecznomoralnym, który jest warunkiem i podstawą prawdziwego i trwałego pokoju. Papież uważał pojecie pokoju i porządku za korelatywne.
W rocznicę tego wydarzenia Wyższe Seminarium Misyjne Księży Sercanów zorganizowało w sali konferencyjnej Domus Mater konferencję naukową „Pacem in terris. 50-lecie encykliki Jana XXIII o pokoju”. Uczestnicy spotkania mieli okazję wysłuchać prelekcji:
- Pacem in terris – Magna charta pokoju, ks. mgr Janusz Burkat SCJ, UKSW
- Antropologiczno-aksjologiczny wymiar encykliki Pacem in terris, dr Ryszard A. Podgórski, UWM
- Pokój dobrem wspólnym ludzkości, ks. prof. Władysław Majkowski SCJ – UKSW, WSM Księży Sercanów
- Pokój w nauczaniu św. Pawła, ks. prof. Stanisław Hałas SCJ, UJPP II, WSM Księży Sercanów
- Ład moralny a pokój światowy, ks. prof. Witold Kawecki CSsR, UKSW
- Środki masowego przekazu a pokój światowy, prof. Krystyna Czuba, UKSW
- Rola katechezy w wychowaniu do pokoju, ks. prof. Andrzej Offmański, US
- Duszpasterstwo parafialne w służbie pokoju, ks. prof. Józef Wroceński SCJ, UKSW, WSM Księży Sercanów
- Pojednanie między narodami warunkiem i owocem pokoju, ks. prof. Bronisław Mierzwiński, UKSW
- Polska pomoc humanitarna w misjach pokojowych i stabilizacyjnych Wojska Polskiego, ks. komandor prof. Leon Szot, UKSW
Modlitwa św. Franciszka
Panie, uczyń mnie narzędziem Twego pokoju.
Tam, gdzie nienawiść – pozwól mi siać miłość,
gdzie krzywda – przebaczenie,
gdzie zwątpienie – wiarę,
gdzie rozpacz – nadzieję,
gdzie mrok – światło,
tam, gdzie smutek – radość.
Spraw, panie, abym nie tyle szukał pociechy, ile pociechę dawał,
nie tyle szukał rozumienia, co rozumiał,
nie tyle był kochany, ile kochał.
Albowiem dając – otrzymujemy,
przebaczając – zyskujemy przebaczenie,
a umierając – rodzimy się do życia wiecznego.